Sztuka średniowiecza odgrywała rolę wspomagającą w stosunku do religii. Ze względu na odmienność form wyrazu stały przed nią nieco inne zadania od tych, wyznaczonych dla literatury. Średniowieczne malarstwo nie naśladowało świata, lecz przedstawiało treści umowne, dotyczące wiary. Poszczególne atrybuty, przypisane przedstawianym postaciom miały odpowiednie znaczenie alegoryczne lub symboliczne (smoki, perły, róże).

Rzeźba wyrażała związek wiary i rozumu. Za pomocą płaskorzeźby wyrażano treści religijne. Chętnie sięgano po posągi figur świętych (Madonna z Krużlowej).

Duże znaczenie zyskały witraże, określane mianem "Biblii pauperum" (księgi ubogich). Uczyły one ludzi niepiśmiennych historii zbawienia i etyki chrześcijańskiej.

Wzrosła też rola architektury. Rozwinęły się dwa style: romański i gotycki. Styl romański charakteryzował się występowaniem koła lub krzyża w podstawie budynku, grubymi murami i małymi, wąskimi oknami, dwójkowym układem kolumn (analogia do dwóch części Biblii) oraz kwadratowym ciosem kamienia (symboliczne nawiązanie do czterech cnót). Styl gotycki był niejako rozwinięciem stylu romańskiego. Powstała katedra gotycka, będąca odzwierciedleniem ideii makrokosmosu. Ołtarz zorientowany był na wschód - w kierunku Jerozolimy. Lewa i prawa strona symbolizować miały dobro i zło, zbawienie i potępienie. Światło przenikało do wnętrza przez wysokie wąskie okna - miało to być obrazem łaski Boga, jego miłości.