Cep bojowy - broń drzewcowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią łańcuchem. Używana przez piechotę do XVI wieku. Często wykorzystywana w powstaniach chłopskich w XVII wieku.

Przedstawiony na rysunku dębowy cep był używany do XVII wieku przez mieszczan do obrony murów miejskich. Miał on dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm. Bijak długości 70 cm był zestrugany na kształt ośmiokątny i wzdłuż całej długości okuty czterema stalowymi sztabkami. Każda z nich była przytwierdzona do bijaka dwunastoma ćwiekami. Duże łby tych ćwieków zwiększały siłę rażenia cepa. Dzierżak był podobnie okuty na górnej połowie swej długości. Gęzwa (ruchome połączenia dzierżaka z bijakiem) cepa bojowego była wykonana z metalu.