Zbroja lamelkowa (zbroja płytkowa) także pancerz lamelkowy – uzbrojenie ochronne wywodzące się od pancerza łuskowego.

Przypuszczalnie wynaleźli ją i rozpowszechnili Asyryjczycy w 1 poł. ostatniego tysiąclecia p.n.e. Zbudowana była z setek podłużnych płytek – zbrojników, niekiedy na górze zaokrąglonych (stosunek ich długości do szerokości wynosił często 5:1). Płytki wykonywane były żelaza, brązu, skóry lub rogu. Każda miała 8-12 niewielkich otworów u dołu, u góry, po bokach i na środku, między którymi przewlekano skórzane rzemienie, sznurki lub drut i w odpowiedni sposób (odmienny dla różnych kultur) łączono z sąsiednimi płytkami w rzędy. Długość owych rzędów zależała od tego, które miejsce miało być chronione. Rzędy te następnie łączono wertykalnie tak, że zachodziły na siebie górnymi krawędziami. To rozwiązanie konstrukcyjne i brak integralnego podkładu skórzanego czy tekstylnego różniło pancerz lamelkowy od łuskowego. Rozcięcie umożliwiające jego założenie znajdowało się z przodu lub po bokach. Pancerz miewał różną długość, mógł też posiadać rękawy.

Tego typu pancerze można zobaczyć na asyryjskich reliefach bitewnych z Niniwy i Nimrud ukazujących przewagi Asurnasirapli i Aszurbanipala (VIII wieki VII wiek p.n.e). Używali ich Egipcjanie oraz ciężkozbrojni jeźdźcy katafrakci. Szybko się rozpowszechniły, wielką popularność zyskały również w centralnej Azji. Ich użytkownikami byli jeźdzcy konni armii koczowniczych – zwłaszcza Awarowie, Scytowie, Sarmaci, Mongołowie oraz Słowianie wschodni.

Prostota konstrukcji przy równoczesnej dobrej ochronie spowodowały, że spotykana była na terenie Azji jak i Europy, głównie wschodniej.