Zbroja płytowa - zbroja wykonana z płyt metalowych.

Pojawiła się już w starożytnej Grecji w formie, wykonanych z brązu osłon ludzkiego korpusu. Pojawiła się kiedy postęp metalurgii umożliwił wykonanie metalowych płyt o odpowiedniej wielkości i wytrzymałości. Osłony płytowe dawały lepszą, niż kolczuga, ochronę przed obrażeniami obuchowymi i ranami kłutymi. Mimo, iż zbroja płytowa w ogólnej wadze była cięższa niż kolczuga, jej ciężar nie był dotkliwie odczuwalny, gdyż rozkładał się na całe ciało, nie zaś w większość na barki jak to miało miejsce przy kolczudze (dla porównania, przeciętna waga zbroi płytowej dochodziła do 25 kg, podczas gdy wyposażenie piechoty polskiej w 1939 dochodziło do ok. 30 kg). Liczne płyty pokrywające ciało ograniczały jednak w pewnym stopniu zakres ruchów.

Ze względu na jakość i metody wykonania zbroje płytowe podzielić można na: zbroje bojowe, turniejowe i ceremonialne. Szczytowy okres rozwoju zbroi płytowej, przypada na wiek XV i XVI. Pojawiła się wtedy pełna zbroja płytowa. Była często spotykana, choć droga (często kuta na miarę) i nie każdego rycerza było na nią stać. Z tego powodu często używane były jedynie elementy zbroi np. płytowe osłony nóg lub ramion. Część zbroi osłaniająca korpus to kirys, składający sie ze zintegrowanego naplecznika i napierśnika