Malarstwo romańskie

Malarstwo, podobnie jak i rzeźba epoki romańskiej, dosłownie "wtapia się" w ściany kościołów i trwa w zgodzie z zabytkiem, w którym się znajduje. Dowodem istnienia tej dziedziny sztuki są bez wątpienia w niewielkim stopniu zachowane do naszych czasów freski, czyli malowidła wykonane na tynku jeszcze przed jego wyschnięciem oraz witraże i miniatury. Tam, gdzie nie było rzeźb, malowano malowidła (sklepienia, fragmenty ścian). Przedstawiały one również sceny z Pisma Świętego i Starego Testamentu, jednak w dużo bardziej naturalnych i ożywionych pozach. Miały ograniczoną skalę barw (ochra żółta i czerwona, zieleń i błękit) i matową tonację.
Malarstwo romańskie pełniło służebną rolę wobec kościoła. Tematycznie koncentrowało się na przedstawieniu treści chrześcijańskich, a więc służyć miało nauczaniu niepiśmiennych ludzi prawd wiary.

Cechy malarstwa romańskiego
malowanie obrazów na wewnętrznych ścianach kościołów - fresków, mozaik (szczególnie we Włoszech widoczne są wpływy malarstwa mozaikowego z Bizancjum),

duża popularność malarstwa miniaturowego - ręcznie pisane i ilustrowane księgi, plakietki, puzderka,

stosowanie roztopionego wosku do malowania na deskach,

określony sposób malowania: obrysowywanie postaci, dopiero później ich kolorowanie, najczęściej na złotym i srebrnym tle,

charakterystyczny wygląd postaci (głowy przechylone o surowym wyrazie twarzy, palce rąk wykrzywione, nogi rozstawione - to znamiona ruchu),

właściwe dla tamtym czasów stroje: suknie, płaszcze, krótkie tuniki, dla świętych - długie szaty,
duże zainteresowanie witrażownictwem,

skoncentrowanie się na tematyce biblijnej,

malowanie elementów roślinnych.